Estas palabras són para todas aquellas personas que de alguna forma estan o han estado ligadas a mí.
Gracias por entenderme, por quererme, por hablarme, por escucharme, por admirarme, por seguirme a ciegas, por enseñarme, por felicitarme, por consolarme, por dejarme proseguir, por cuidarme, por anhelarme. Gracias por dejarme ser quien soy. Yo no olvido, mi memoria recuerda todos y cada uno de mis pasos, equivocados,acertados...¿Qué más da?Pasos al fin y al cabo. Experiencias que me acompañan y que os han acompañado. Estoy hecho de lo que se me ha permitido enriquecerme. Por tanto: Gracias de corazón a todos por todo lo vivido.
divendres, 16 de maig del 2008
BARA
Camino polvoriento me llevas
por los rincones más extraños
y cuando creo perderme
ahí está: BARA
En medio de monte y agua.
Ya es costumbre en algunos
otros la desnudan por primera vez.
Allí creí en la paz: BARA
Me despierta con su luz clara
en la límpia mañana.
Nada que ver, todo por sentir
en BARA.
Colores que permiten soñar
que todavía podemos vivir en la paz.
Bara! No te vayas!
No dejes de ser tú!
La más tímida
la que no engaña.
Deja que te veamos
pero no demasiado
llevemos este amor
en secreto
para ser por siempre:
MI BARA!!
por los rincones más extraños
y cuando creo perderme
ahí está: BARA
En medio de monte y agua.
Ya es costumbre en algunos
otros la desnudan por primera vez.
Allí creí en la paz: BARA
Me despierta con su luz clara
en la límpia mañana.
Nada que ver, todo por sentir
en BARA.
Colores que permiten soñar
que todavía podemos vivir en la paz.
Bara! No te vayas!
No dejes de ser tú!
La más tímida
la que no engaña.
Deja que te veamos
pero no demasiado
llevemos este amor
en secreto
para ser por siempre:
MI BARA!!
dilluns, 14 d’abril del 2008
Qué lindo es vivir!
Vivir...sí, vivimos cada día para sentir. Estamos condicionados a interactuar con todo. Somos la materia que hemos creado, sentimos las penas, las risas, lo llantos, el dolor, el bienestar...que nos han inculcado. ¿Somos el producto o creemos haber inventado?. Lo que pensamos, lo que soñamos... Y ¿qué diran si no vamos? ¿Si nos quedamos? . Qué somos al fin y al cabo. Materia configuradas por átomos a la que sentido le damos. ¿Quién vive? Todo está en nuestra gran caja. La que nos hace soñar, llorar, reir, amar... ¿Somos lo que creemos haber conseguido o solo són figuraciones? Vivimos cada dia para sentir porqué sólo el significado transgirversado nos permite tener un sentido a lo que nos han dado. A la vida, al pasado, al amor, a la pena, a la gloria, al fracaso. Te quiero porqué así lo he deseado. En mi gran caja concebida para buscar sentido libero átomos de creencias para entrar en otro estado. Subo al pedestal del que he saltado y cuando me despierto ya no hay nada. Se apagó todo! |
dissabte, 12 d’abril del 2008
Me cuesta tanto olvidarte!
Neones que invaden mi intimidad Caras desdibujadas Risas falsas silencio en mi interior observo decadencia nostalgia Te veo a ti pura No quiero esto tampoco aquello Inquieto, observo nervioso, desespero ¿Donde estas? ¿Donde vas? Compartimos de verdad todo lo que el corazón nos dejó ser Neones invaden mi intimidad me siento desnudo al despertar Nadie ya me entenderá ¿Miedo a qué vendrá? Decadencia Nostalgia No quiero más Me duele olvidar Entiendo pero sufro al despertar. Ahora ya no pienso en nada más. Voy a volar hasta que no pueda más. Caeré si no puedo aguantar Me posaré en el más allá si consigo llegar. |
dijous, 10 d’abril del 2008
Margarides!
Margarides són la dicotomia ara sí i ara no Margarides són grogues i blanques els teus colors. Margarides són Cada pètal cada flor qui sap on acabo jo? Margarides blanques la puresa i l'interior Margarides grogues foc i atracció Pètals cauen en el meu interior Con un arbre a la tardor perd les fulles sense color com un rellotge fent tic-toc com tu com jo com som. Margarides són la dicotomia i l'amor Margarides són qui t'acompanyaran fins la mort. |
com tu com jol |
dissabte, 1 de març del 2008
Mil formas de morir!
Las vidas que uno lleva dentro fuera ahí están golpeando a nuestra puerta. Cerca Son nuestras son piedras Las llevamos por el camino. En nosotros, pesan. Mil formas tenemos de desprenderlas una a una para poder ser quien fuimos libres,ligeros. Mil formas de morir sin peso al fin. Gracias a: Caótica Anna |
dimecres, 6 de febrer del 2008
¿Qué dirán?
Si me dijeran cuánto voy a recorrer probablemente no lo recorrería...
Si me dijeran cuánto voy a saber no aprendería...
Si me dijeran cómo debo amar, no experimentaría...
Si me dijeran qué me espera, no crecería...
Si me dijeran quién soy, ya nunca lo sería...
Si me dijeran que te quiero, no les creería...
Recorremos sin saber aun sabiendo....
Aprendemos de nuestra experiencia...
Aprendemos amar de los errores...
Crecemos en el día a día...
Somos lo que queremos ser...
Queremos lejos de la opinión...
Así somos o así deberíamos de ser las personas
libres y plenamente nuestras...
Si me dijeran cuánto voy a saber no aprendería...
Si me dijeran cómo debo amar, no experimentaría...
Si me dijeran qué me espera, no crecería...
Si me dijeran quién soy, ya nunca lo sería...
Si me dijeran que te quiero, no les creería...
Recorremos sin saber aun sabiendo....
Aprendemos de nuestra experiencia...
Aprendemos amar de los errores...
Crecemos en el día a día...
Somos lo que queremos ser...
Queremos lejos de la opinión...
Así somos o así deberíamos de ser las personas
libres y plenamente nuestras...
Subscriure's a:
Missatges (Atom)